Door Stefanie Adam

Voila, de trainingen zitten erop en de taper is begonnen. De hele week is zeer goed verlopen en de tijd voorbij gevlogen! Het vluchtschema werd niet gewijzigd, alle bagage was mee en de trainingen werden allemaal uitgevoerd zoals op het schema stond. Net zoals vorig jaar logeren een aantal van de team hawi-atleten (Bart Janssens, Joeri Van Houtem, Koen Vanderbeke en ik) in een groot huis met zwembad op de flanken van een berg. We hebben een prachtig uitzicht op de oceaan en de lava-velden, en het is hier steeds enkele graden koeler dan beneden aan de kust of in het dorp Kailua. Dit is ideaal voor de recuperatie en voor de nachtrust. We moeten wel elke keer de auto nemen om te gaan zwemmen of te gaan lopen, maar met de efficiëntie die hier een week geheerst heeft, was dit geen probleem. Het is duidelijk dat dit allemaal triatleten zijn die één of twee jobs en/of gezin combineren met een tijdrovende sport. Planningen worden strikt nageleefd, er wordt geanticipeerd en er heerst een ongelooflijke ‘positive vibe’. Zo werd bijvoorbeeld op de relatieve rustdag vorige dinsdag onmiddellijk voor 4 of 5 keer gekookt, zodat we op de zware trainingsdagen alleen maar klaargemaakt eten moesten ontdooien.

Er is immers nog stevig getraind. Van zaterdag 28 september tot en met gisteren, zaterdag 5 oktober, werd nog 35,5 uur getraind. De eerste dagen kregen we nog rustigere trainingen op ons bord, overwegend in LSD of ED zone, dinsdag een relatieve rustdag, maar vanaf woensdag ging het volume en de intensiteit serieus de hoogte in. Zaterdag werd er afgesloten met 4,5km zwemmen, een duurloop met lange blokken van 26 km en ’s avonds nog een vlot loopje van 30’ in energy lab. Het is nu de derde keer (Hawaii 2012, Texas 2013) dat ik dit ‘Ironman – 2 weken’-schema volg, en ik moet zeggen dat het mij elke keer beter af gaat, ondanks de veel zwaardere weersomstandigheden dan vorig jaar. Het lijkt me dus tijd dat de coach iets anders verzint voor volgende keer (als dat er nog komt). Vorig jaar was ik donderdag al helemaal meurg, moe en lastig, nu was het pas zaterdagmorgen dat ik met loden benen opstond en dacht: hoe ga ik in hemelsnaam die duurloop nog doen?? Maar mentale oplading voor maar één dagje, dat is ons niet vreemd. Bovendien voelt het lopen soepeler aan dan ooit tevoren, en heb ik, in tegenstelling tot de voorbije jaren, nooit nog een volledige off-dag in het lopen. En dit ondanks een achillespeesontsteking in juli en kuitproblemen in augustus. Het basistempo en gevoel zitten dus goed, maar de vraag is of het gelopen volume ook voldoende zal zijn voor de afsluitende marathon. Het zwemmen zit op hetzelfde niveau als vorig jaar (wat OK is met maar 2 of 3 zwemtrainingen per week), maar het fietsen is een groot vraagteken. Ik sta iets scherper dan vorig jaar en soms heb ik het gevoel dat er minder power in mijn benen zit. Objectief kan ik er eigenlijk niets over zeggen, want ik train altijd op het gevoel en ik heb geen vermogensmeter. Laat ons hopen dat dat gevoel van minder kracht helemaal weg is na een weekje rust en met de tank vol energie.

Sowieso is dit voor mij steeds zo het moment om schrik te krijgen van de afstand en de omstandigheden en om te beginnen twijfelen aan alles. Zeker vandaag (zondag), de eerste rustdag, is zo’n echte baaldag: het lichaam is moe, mentaal ben ik op, de focus verschuift van de trainingen naar de wedstrijd, maar aan die wedstrijd mag ik nu, in deze vermoeide toestand, eigenlijk helemaal niet denken. Er is een zee van tijd, maar ik ben veel te moe om iets ‘nuttig’ te doen (fiets kuisen of studeren ofzo ;-)) en er zit zo nog een rusteloosheid in mij die belet er al een echte rustdag van te maken. Deze overgangsdag is de lastigste, vanaf morgen, met al een beetje meer energie in het vat, kan de taper echt beginnen. Met natuurlijk ook de registratie, de landenparade, de pasta party en het focussen op de wedstrijd.

Vorig jaar heeft de sfeer in Kailua mij doen beseffen wat een gelukzak ik ben om erbij te zijn en dit mee te maken. Het heeft me ook de mentale ingesteldheid gegeven om op wedstrijddag de hele dag de juiste focus te bewaren. Dit jaar zijn de focus en de mentale boost er al veel langer met een wereldkampioenentitel te verdedigen! Dus fingers crossed dat ik de komende dagen geen domme dingen meer doe, dat ik niet ziek word, en dat ik de paar kleine foutjes die ik vorig jaar gemaakt heb, volgende zaterdag niet meer maak!

Een dagelijkse blog van de triatleten van het Machels Triathlon Team kunnen jullie hier lezen: http://machelstriathlonteam.wordpress.com/2013/10/

En misschien komt er later deze week ook nog wat nieuws van de andere team hawi triatleten!