Het is ondertussen van enkele jaren geleden dat ik in Eupen aan de start sta. Ik kan het me eigenlijk niet zo goed herinneren, zo lang al …. Soit, na Regensburg waar ik niet zo hoog opliep met mijn prestatie omwille van problemen van Achilles-aard, heb ik dat vervelend peesje goed onder controle weten te houden. Ik voel nog steeds wel wat, maar bij het opstaan loop ik toch niet als een domme gans rond. Wat ijs, aquajogging en exentrische oefeningen houden (en hielden) me aan de waggel. Daar waar ik in Regensburg meed onderuit te gaan bij het lopen (en dus op reserve liep), hield ik in de Halve van Damme de kraan open van begin tot einde. En verdomme, het lukte vrij aardig. Vooral van het lopen was ik nu echt wel verwonderd. Het fietsen is eigenlijk al het hele seizoen vrij aardig. Bij zwemmen – mijn minste discipline – kan ik mijn positie niet houden. Ik mis daar weerstand en kracht. Mijn trainingen zijn ook meestal van iets toe korte duur, want die doe ik nog voor ik werken ga. Meer dan 50’ zit er meestal niet in. Pogen volgend najaar wat meer met de club te gaan plonsen zeker …. Die zwemmen ’s avonds. Goed zal het nooit worden. Daar heb ik me al lang bij neergelegd.

Tussendoor wat info van de Halve van Damme. Het zwemmen was rechtdoor vanuit Brugge naar Damme over 2 km in waves. Dus niet al te veel klappen onderweg. Het fietsparcours was gekenmerkt door ontzettend veel en lange rechte stukken, boven op de dijken van de Damse Vaart en de Stinker en de Blinker. Dus pal in de wind en die was van de partij. Een paar bochten maar. Het lopen bestond uit 2 lussen van Damme naar Brugge en terug.

Mijn tijden

Zwemmen : 2km : 35’12”

Fietsen : 92 km : 2u31’44”

Lopen : 19 km : 1u17”38”

Wissels : 5 min

Totaal : 4u29’34”

Beetje symboliek laten jullie me toe : net onder de grens van 2u30’. Ik was daar wel heel gelukkig mee. Door het feit dat de agegroup 45+ was, haalde ik als 51-jarige het podium net niet. Ik werd 5-de. Eerlijk gezegd, een fraaie wedstrijd voor de eerste editie. Voor Flandriens die kunnen beuken tegen de wind in.

Het geloof dat ik er van dit seizoen nog wat van kon bakken steeg en het zelfvertrouwen en de –kennis maakten in mij het beste los in Eupen. Alles werd goed voorbereid met het scrupuleus volgen van Loïc’s schema, een parcoursverkenning met een paar neofieten. Het zag er goed uit. Jammer dat het geen BK was, maar dat verhoogde enkel mijn kansen. Ik had me toegelegd op het zwemmen en het intervallopen was ok. Ik liep de beoogde snelheid en Achilles pruttelde niet tegen.

Weer vooraf een hotelletje geboekt, deze keer in Jalhay. Ontbijt geregeld op 3 km van de startzone, want de anderen moesten zich nog inschrijven en dus even gastheer voor hen gespeeld. Ik leefde rustig naar de wedstrijd toe. Ik kende het daar wel allemaal. Deze keer rustig de tijd genomen om vooraf wat in te lopen met Stefanie en de spieren op te warmen. Ook al om de hartslag laag te houden eenmaal de wedstrijd begon. Ik had me ook voorgenomen om mijn voeding qua gewicht minimaal te houden. Dus de trage suikers voor 2u30’ fietsen in één bidon van 500 ml. Beetje siroopachtig, maar toch heel wat minder dan in Regensburg, waar ik al die suikers in één bidon van 750 ml dropte. Maar dat had ik ook overleefd met de beste tijd ooit bij fietsen in een IM, 5u12’ en dit bij 1.400 hoogtemeters en een vrij zware fiets J Onderweg het spul drinken en water aan toevoegen, die je daar om de 20 km bij de bevoorrading vond. Wie niet goed bezig is met zijn voeding in Eupen, is een vogel voor de kat. Tijdens het lopen gezorgd dat ik een gelleke om de +/- 20’ door mijn krop duwde, steeds net voor een bevoorradingspost, waar water werd bijgevoegd. De laatste ronde werd daar nog cola aan toegevoegd.

Ook voor de start nog voldoende energie opgedaan. Ik zweer bij HIGH5, maar ieder heeft daar allicht zijn eigen producten en werkwijze. Het zit eenmaal tussen de oren.

Bij de start altijd een pijnlijk moment in Eupen, is in het water geraken, want er liggen losliggende stenen, bah … Kort kunnen inzwemmen en dan het verlossende start schot. Ik zwom voor mijn doen redelijk rechtdoor en kon ogenschijnlijk redelijk tred houden met de beteren, hmmmmm … Enfin, ik kwam niet al te veel later uit het water dan onze Hawi-teamgenote, Dominique, die ik in de wisselzone voorbij stak. Haar zwemmen is al altijd beter geweest en dus was ik niet ontevreden van mijn zwemmen. De laatste trainingen hadden mijn weerstand toch wat weten te verhogen, alhoewel ik naar het einde toe toch weer wat aan het zwalpen was, of waren het de zwemmers voor mij, die ik poogde te volgen. Het fietsen kon beginnen en tijdens de eerste 2 ronden liepen mijn knieën precies vol en kon ik niet voluit gaan. Nadien kreeg ik op een bepaald moment een boost en kon ik al die hoogtemeters – op een parcours dat eerder gekend is er om je persoonlijke weerbaarheid aan te tonen – best aan. Ik kreeg vleugels, van een oude vos allicht. Nooit fietste ik in al die edities zo hard. Een gemiddelde van 32 km per uur op dat kloteparcours waar je op bepaalde plaatsen geen meter vooruit gaat. Ik moet er een 50-tal hebben opgeraapt. Er waren ook wel wat pechvogels, want op dat parcours zijn lekke banden niet te vermijden. Ook Dominique kende pech en moest de strijd jammer genoeg  staken. Misschien een andere keer, want het is anders een heel mooie wedstrijd helemaal in de natuur, een aanrader voor “die hards”, nietwaar coach …. Hij werd er ooit BK, ik vorig jaar bij de oude sukkels ! ! !

Tot nu toe zat het weer wel echt heel goed. Op het einde van het fietsen vielen echter de eerste druppels, maar het deerde niet. Snel nog droge sokken, compressiekousen en loopschoenen aangetrokken en het bos in voor het gekende parcours, eerst licht bergaf, dan bevoorrading om dat stilletjes op het stuk onverhard en verhard weer naar het hoogste punt te hollen. Dan als een pijl naar beneden om tot slot na een korte hevige knik, weer het bos in te duiken en dit tot 3 maal toe. Heerlijk gewoon. En het ging goed, ik genoot en daar doe je het ook voor. Een paar jongere snaken, waarvan ik dacht “Wat doen die hier” snelden mij voorbij, maar ze toonden respect. Ik prikkelde ze schijnbaar. Daar doe je het ook een beetje voor. Het was ondertussen echt wel fel beginnen regenen, je hoorde de donder op de achtergrond, maar vanonder mijn pet kon ik fel uitpakken, vooral op de knikjes. De kracht was er om een gestaag tempo aan te houden, zelfs na het felle fietsen. Mijn aankomst was dan weer in het droge en mijn supporters waren er ! ! ! Resultaat : 50 euro opgestreken, maar wat veel belangrijker is : genoten, weer eens bovenaan op die schutting staan (eerste 50+) en vooral mijn tijd verbeterd met iets meer dan 4’.

Stefanie zag ik enkel bij het warmlopen. Haar zwemtijd was weer goed, terwijl ik ogenschijnlijk gelijke tred kon houden in fietsen en lopen. Niet zo erg, hoop ik, Stefanie J

Mijn tijden

Zwemmen : 1,9 km : 32’32”

Fietsen : 84 km : 2u31’51”

Lopen : 21 km : 1u34’53”

Wissels : 4’

Totaaltijd : 4u43’25”

En nu op naar het kortere werk via Ieper, Zwin naar Mechelen. In schoonheid seizoen afsluiten in Bilzen en volgend jaar Lanzarote, schijnbaar iets voor bikkels ! ! !