Na mijn kwalificatie voor Hawaii vorig jaar, had ik dit jaar het plan opgevat eens een zeer snelle Ironman te doen. En als het snel moet gaan moet er ook de goede wedstrijd gekozen worden, het werd Roth in Duitsland. (Klagenfurt was ook een mogelijkheid geweest) Om niks aan het toeval over te laten nam ik ook contact met Loic Helin, die mij als trainer moest klaarstomen om eens goed snel te gaan, tot Hawaii had ik altijd zelf mijn schema’s opgesteld. November en december (2011) waren redelijk rustig, en vanaf januari zijn we er dan echt ingevlogen. Toch een totaal andere trainingsaanpak, veel meer variatie in de trainingen en veel meer interval en blokjes uitvoeren. Ik merkte gedurende de maandenlange opbouw dat vooral mijn lopen enorm veel verbeterde. Niet onbelangrijk in een Ironman, want de marathon is toch het “crash” onderdeel bij uitstek, een aanslag voor de beentjes en helemaal op het einde… Onderweg nog enkele kwaaltjes (patellapees blijft maar lastig doen), accidentjes (eens goed tegen de asfalt gegaan, met een gebroken kaak als gevolg), een tripje naar Australia van 3 weken voor de job en een verbouwing die veel te lang aansleept, maar gelukkig de tijd kunnen vinden om al mijn trainingen uit te voeren. Minder slapen is het geheim… Ook onderweg enkele wedstrijden meegedaan, Grand Raid Nisramont voor de fun, Clubkampioenschap MTT (1/4) gewonnen, na een harde strijd (aan 17 km/h!) in het lopen, de 1/2 van Leuven was redelijk en La Roche 111 was goed. Een constante in al die wedstrijden, zwemmen lukt wel, fietsen moet eigenlijk beter, en lopen ging telkens schitterend. En dan was er dus het doel van het jaar Roth. Vooraf had ik een target tijd onder de magische 9 uur voorop gesteld, en had ingeschat dat om dat te bereiken ik rond de 58′ moest zwemmen, 4h50 moest fietsen, 4 minuutjes aan wissels mocht spenderen en een marathon van 3h05 moest lopen, dan had ik nog een kleine 3′ reserve… Daarnaast was er ook nog het 15 jaar oude MTT Ironman clubrecord van 9h09’25” van Sven Van Steen uit 1997, die zoals alle records toch wel eens verbeterd mocht worden… En dan was het uiteindelijk zover, op zondag 8 juli was het eindelijk D-day. Vroeg opstaan (3h30), ontbijten, naar de start, “10 keer” naar de WC, laatste prutswerk aan de fiets, wetsuit aandoen, en dan tegen 6u20 te water. Ik startte in de eerste wave van 300 man (met ook de profs), en had me aan de startlijn achter die mannen klaargelegd, met als redenering, die zwemmen toch veel rapper en zullen dus niet in mijn weg zwemmen, het klopte min of meer, om 6h30 de start en na ongeveer 200 meter wasmachinetoestanden kon ik vlot beginnen doorzwemmen. Ik heb bijna niet gekeken waar ik naartoe zwom, maar mij geconcentreerd in de voeten voor me en zo de ganse zwemproef afgelegd, op het einde koppijn van mijn spannend zwembrilletje, maar al bij al een vlotte zwemproef. Ik had er op dat moment geen idee van maar ik had 53’49” gezwommen, super, mijn snelste zwemtijd op een Ironman ooit. Dan een vlotte wissel van een kleine 2 minuten en we waren vertrokken op de fiets. Na een kilometer of 2 fietsen, kreeg ik krampen in de bilspieren, even rustig aan dus, en enkele kilometers verder waren de krampen eruit gefietst. Wat mij onmiddellijk opviel was de wind, veel wind, het zou een zware fietsproef worden. De eerste ronde ging redelijk goed, maar niet vanzelf, door de strakke wind was het toch zeer serieus stampen, na 2h19 zat ze erop. De tweede fietsronde bleef de wind ongenadig blazen en toen kwamen onweerswolken overgevlogen en de wind draaide en werd nog feller, helaas niet in het voordeel…tweede ronde in 2h30, te traag maar ik kon niet rapper, ook de rug begon wat op te spelen, goed was wel dat er niet veel volk mij voorbij kwam. Dan nog een klein kwartier naar de tweede wissel bollen en na 5h03 fietsen en een wissel van een minuutje kon ik na exact 6h wedstrijd beginnen lopen. Het lopen ging vanaf het begin vlot, na een 3 tal kilometer in een schoon ritme ergens tussen de 4’10” en 4’15” per kilometer beginnen lopen en dat eigenlijk met een minimaal verval kunnen volhouden tot ongeveer halverwege, dan toch een klein beetje meer verval om te laatste 10 km eindigen rond de 4’30” per km, resultaat, een goede marathon in exact 3h04 (inclusief sanitaire stop na 28km…) en een eindtijd van ook exact 9h04. Absoluut tevreden met het resultaat en met het clubrecord, maar toch, die onnozele 4 minuten, minder dan een kilometer lopen, het is toch ook jammer, juist boven de 9 uur. Waar heb ik die 4 minuten het laten liggen, zeker in het fietsen, zwemmen was beter dan mijn verwachtingen, lopen was super goed. Lag het aan de wind, waarschijnlijk voor een stuk, maar de benen en de rug in de tweede ronde fietsen hebben er ook mee te maken… Conclusie 9h04, super wedstrijd, clubrecord, 39e (op 3200 man), 4e in mijn age groep van de 40-44 oudjes en eerste Belg. Ik mag niet klagen. En nu, een beetje rusten, in 2013 geen Ironman, maar een beetje meer thuis zijn, mijn fietsen verbeteren en dan in 2014 nog eens knallen… En voor wie het niet beseft, rap gaan op een Ironman gaat niet vanzelf en eigenlijk is het dankzij de ongelooflijke steun van mijn vrouwtje, Elke, dat dit allemaal mogelijk is. Terwijl ik uren en uren aan het trainen ben zorgt zij voor de organisatie thuis en dat lijkt minder spectaculair, maar is ook niet te onderschatten. Merci schat. Flor.