Met 6 Team Hawi-leden tekenden we het inschrijvingsblad voor wat dit jaar gold als het BK lange afstand: Kwik, Kwek en Kwak Veldie, 3S, Raph en ikzelf. Om wat vrouwelijk pigment toe te voegen kwam Steph ons wat later in een heerlijk plensbui’ke aanmoedigen, waarvoor dank Steph!

Een vrolijk ochtendzonnetje, een lekker strak windje en een zeer mooie organisatie met zeer vriendelijke vrijwilligers (het mag gezegd) verwelkomden de ruim 300 deelnemers, geen stress vandaag. De wedstrijd dan…

Alle 6, ik dus ook!, staan tijdig op het strand voor 1900m, verdeeld in 2 delen: er was halverwege een ‘landgang’ voorzien = even het strand op en plons terug de plas in.

De drie eendjes ietske voorafgegaan door Raph kruipen er het eerste uit, ikzelf volg helaas een dikke minuut later. Een klassieke paniekaanval na de start niet te na gesproken zwem ik redelijk vlot doch beweeg ik mij bij momenten als een krab vrees ik. Enkele dames of trio-atleten worden vol in de zij aangevallen, sorry daarvoor… 3S, onze fervente natuurvriend, neemt ruim de tijd een dam te bouwen halverwege tot de organisatie dreigt zijn zandkasteel plat te stampen als em nie snel maakt dat hij aan ronde 2 begint!

Kwak (=Toon) wisselt nog trager dan mijzelf, ik zie hem nog net wegstuiven op zijn gloednieuwe Teschner. Na een vijftal km passeer ik de brothers die gewoontegetrouw op een zakdoek bij elkaar zitten. Maar niet voor de hele trip, vandaag! Kwak blijkt er goesting in te hebben en rijdt zijn lichtgevende broeders complexloos op 6 minuten.

Ondertussen haal ik een sterk rijdende Raph bij, met achter hem enkele professionele caravans. Mooie cadans, mooie houding ziet er goed uit, geen wonder dat er een paar dit willen ‘bewonderen’. Echter op de open heuvelruggen staat er gans de tocht een bries, echt een Hawi-afdaling waardig, jawadde! Wat maakt dat het bij momenten vliegen is, of stoempen tot je scheel kijkt. Raph, nog wat groen achter zijn oren, rijdt jammergenoeg te dicht op zijn voorganger en krijgt een kaart aan zijn broek gesmeerd. Terecht, maar onnodig: hij was immers een van de sterksten van dit groepje zowel vlak als bergop. Leergeld zeker…

Bij mij zat het de ganse dag al niet goed tussen oren, of beter de maag: enkele gellekes geraken amper binnen, de energietank geraakt stilaan leeg. We karren met enkele caravans wisselzone 2 binnen +/- 17e (8e fietstijd): ik ga er niet om liegen, dit was niet mijn vooropgestelde tussenstand.

Het lopen blijkt van hetzelfde laken een broek: 5 stappen gezet en obligate pisstop, de 7 metgezellen zijn gaan vliegen. Is het de regen, maar het blijft maar komen?! Na een dikke minuut vind ik het toch wel voldoende en herbegin de loopproef op zoek naar voorgangers.

Raph zat een 3’30” ‘en prison’ en maakt er ondertussen nog het beste van. Zijn looptijd (1u13″) toont zijn kunnen, jammer. Hij eindigt uiteindelijk 16e, wederom wat wijzer richting Antwerpen: daar zal hij zeker weer wat caravans op het parcours tegenkomen!

Na een rondje door het bos spot ik de brothers, alle drie mooi rennend met idd Kwak op kop! Met looptijden van 1u14′ (zeer knap), 1u11′ (=absolute toptijd!) en (iets minder) 1u18′ ronden ze deze ondertussen uitgeregende BK-editie af op de (individuele) 31e, 42e en 59e plaats. “Ja, dat em ons ooit ging pakken, voelden we al, maar dat het vandaag al zou zijn, is toch wa rap”, aldus Kwek over de prestatie van Kwak 🙂

’t kan nie alle dagen zon- en feestdag zijn

Onder het ritme van een wild klotsende maag die elke energie inname weigert (jammergenoeg bleek er geen cola voorhanden) moedig ik mijzelf aan te blijven karren: een Ironman is immers 4x zo pijnlijk, laat dit dan een mentale oefening zijn! Dit maakt dat ik in de laatste km’s Gert Goedhart (1e master) en Michael Dewilde passeer, om dan freewheelend richting meet te kunnen uitbollen. 1u15′ incl pisstop en eindjog is mss niet eens zo slecht, doch wederom had ik graag wat straffer uit de hoek gekomen. Eindbalans 11e soloïst. Hannes Cool, welliswaar al in zeer goede doen dit seizoen, had een superdag en verraste vriend en vijand (die laatste heeft hij niet denk ik) door stralend het bovenste schavotje van het uitgeregende podium te betreden: er verscheen zowaar een regenboog 🙂 Dikke proficiat!!

3S, herstellende van blessure met weinig of geen loopkm’s op de teller eindigt netjes 67 (10e master). Waar anderen vlug gingen schuilen voor het opgekomen rotweer, snelde hij terug richting strand: de sympathieke organisatoren hadden zijn dam onaangeroerd gelaten, oef!

Nog een belangrijk woordje Tech-talk: De broeders hadden de eer al met hun nieuwe Teschner te kunnen knallen gisteren en dit met, zacht uitgedrukt, grote tevredenheid (ik ga hun vorige TT-bike niet vernoemen). Ik moest mij noodgedwongen beperken tot het bijhorende trainingsvestje, maar morgen wordt hij vakkundig door de mannen van Fietsen Schenk in elkaar gestoken.

Ik ben zeer benieuwd wat deze australische pareltjes te bieden hebben. Veeleisende parcours zoals vandaag zijn het uitgelezen terrein voor deze bolides: stijf maar wendbaar, licht en toch aerodynamisch.  Louter toevallig kwamen we met Wim De Frenne in contact. Wim is niet alleen buurman van Bart, mijn Jan Janssen-rijdende-schoonbroer, maar tevens de belgische produktontwikkelaar achter dit exclusieve doch weinig gekende kangoeroe-merk. Debbie Verstraeten bewees anders al meermaals niet verlegen te zijn van een knappe bikesplit op haar 703TT, zoals oa gisteren. Nog iets internationaler was opkomend IM-talent Clayton Fettel een uithangbord, tot deze begin dit jaar andere oorden opzocht: geen paniek, Team Hawi zal in Hawaii (hopelijk/vermoedelijk 🙂 ) uitpakken met niet minder dan 5 exemplaren (3 al zeker) , daar kan zo’n crocodile dundee niet tegen op!