(door Stefanie)

In de winter krijgen we regelmatig kleine of minder kleine wedstrijdjes op ons
programma. Dit om de motivatie op peil te houden en ook gewoon voor de fun!
Soms zijn deze wedstrijdjes ook heel confronterend…
Zondag 13 november zakten we met vijf af naar het land van Herve om de quatre
cimes te lopen (lesquatrecimes.be), 33 km waarvan slechts twee relatief vlak en
de rest ofwel steil naar beneden ofwel steil naar boven. Ik mocht dit gelukkig
als een XL training opvatten en heb dan ook rustig gelopen. Na 2u51’47” liep ik
als 6de vrouw over de streep. Het basistempo zit dus goed. De anderen mochten
vanaf km 22 er een lap op geven. Raphael Amato werd héél knap 9de, Buffel
Frederik Sleutel met winterpelsje 11de, en Rob en Jan kwamen binnen rond
plaats 40. Gratis deelname, geen prijzen of tombola, alleen voor iedereen een
bord met brood en streekprodukten en voor elke vrouw een roos: de sfeer was
gemoedelijk maar heel leuk! Een zwaar én zeer mooi parcours: een koerske voor
herhaling vatbaar!
Dat dacht ik toch tot de volgende ochtend: lang geleden dat mijn quadriceps
en scheenbenen zo veel pijn deden. Het was misschien een iets te grote prikkel
gezien de beperkte trainingsmogelijkheden van de laatste weken? Losfieten op
maandag en dinsdag moest voldoende zijn om woensdag een inspanningstest
op de fiets te doen. De test is daarbij van ondergeschikt belang, het is vooral het
medisch onderzoek dat telt. Dit jaarlijks onderzoek is verplicht voor alle atleten
die Loïc begeleidt. Ik volg Loïc daar helemaal in en vind het wraakroepend dat
competitieve atleten dit nu slechts om de vier jaar moeten doen. Ik was dan ook
blij te horen dat er geen cardiale restricties zijn om intensief sport te beoefenen.
En ook het resultaat van de test was goed, ondanks de pijnlijke benen door het
duurloop(je) op zondag. De lactaatcurve verschoof naar onder en naar rechts ten
opzichte van vorig jaar. Bewijs dat ik goed getraind heb vorig jaar!
De derde prikkel stond zondag op het programma: een bike & run van 12 km
met Dries (Ampe) te Liévin in Noord-Frankrijk. Het parcours was volledig
onverhard met lange stukken op gras en met enkele stevige korte hellingen. Die
stukken waren zwaarder met de fiets dan al lopend, zeker het trappen lopen.
Het is dan ook het parcours van het Frans Kampioenschap veldrijden; mijn
respect voor veldrijders is er alleen maar door toegenomen. De opwarming met
versnellingskes ging nog goed. Maar de wedstrijd zelf was lastig, héél lastig.
Zowel Dries als ik hadden maar een beperkte versnelling in de benen. Het gevolg
was een tweede plaats in de gemixte categorie, en het gevoel dat er nog veel
werk aan de winkel is deze winter! De trainer heeft de boodschap ook begrepen
en de eerste korte intervalletjes staan deze week op het loopprogramma. We
kijken er alweer naar uit!