Een korte eerste impressie, we gaan de meester himself later nog uitgebreid aan ’t woord laten:

Mijn mond hangt nog steeds open van verbazing/bewondering na het aanschouwen van de zaterdagse apocalypse. Met een 10-tal diehards wilden we dit jaar de wedstrijd zo dicht mogelijk meemaken: Awaii in Aywaille bleek het beste budgetverantwoordelijke alternatief. Dat onze toppers het een voor een lieten afweten, is een jammere zaak, maar ondertussen groeide de hoop dat mijn ploegmakker (wat een eer!!) een knalprestatie ging neerzetten.

Hij vloog door het water, welliswaar de verkeerde richting uit aan de zwemtijd te zien, maar who care’s!

Fiets uit het rek, pikkel in en hup zijn Oxford op: Tussentijden met een constante gemiddelde snelheid zoals alleen een perfect gesmeerd zwitsers horloge kan produceren, maakten dat onze vriend na 4u38 terug thuis was. Da’s 39km/u hoor ik u denken… klopt die afstand wel? Jaaa lezers, die afstand klopt perfect!!!

Nog vlug efkens naar de bakker en terug want straks moet hij nog op ’t podium: 2u56. ‘Ben ik nog op tijd om wereldkampioen te worden? Allée dan, da valt weeral mee.’

Man man man… woorden schieten te kort.

Het enigste wat ik hier nog aan kan toevoegen is de grote lofbetuiging van hét triathlonland bij uitstek, nl Duitsland: Het is een klein gebaar van onze oosterburen maar ik ben zeker dat hij het zal kunnen appreciëren: Vanaf heden wordt de zaterdag, de wedstrijddag, herbenoemd tot Samstag! Het is nie veel, maar toch mooi…

Makker, geniet ervan en als je volgend jaar pro-wereldkampioen wordt: kuist de slingers aan de finish een beetje op wanneer ik kom aangestrompeld.

F.

PS: Helaas wat in de schaduw bij zoveel sportief geweld maar zeker niet onverdienstelijk: Onze reporter ter plaatse vlamde naar een evenaring van zijn Hawaii-p.r. in 9u41. Mét camera én micro over zijn schouders welliswaar. Proficiat auw sokkel!