Afgelopen zondag was het zover, mijn 5e Ironman ondertussen (6 als je Zofingen meetelt), deze keer in het pittoreske stadje Tenby in hartje Wales. Afreizend met Isabel, Winne en mijn beautiful parents in love trokken kempenzonen Bart, Christof en ikzelf ten strijde.

Het werd een zeer geslaagde reis en een heel leuke wedstrijd, maar dat alles niet 100% volgens plan verliep zal ik niet verzwijgen. Een verslagske…

Algemeen: Een beestig zware wedstrijd!

Zowel de verschillende parcours als de enorme wind (met dank aan Hurricane Katja die steeds dichter bij kwam) maakten dat het kaf al snel van het koren zou gescheiden worden.

In extremis werd door de organisatie zaterdagnamiddag nog beslist het zwemparcours van de oorspronkelijke lokatie op te schuiven naar een iets gemoedelijkere baai ten noorden van Tenby-centrum. Hierdoor diende er 1km gelopen te worden tot de wisselzone, waardoor de organisatie toeliet een extra paar loopschoenen te gebruiken.

Zwemmen:

Na een zeer tumultueuze (loop)start op het strand (zie dit hilarische filmpje) en een zwemverloop dat bij momenten meer weg had van een Titanic-scene door de hoge golven zet ik terug voet aan land als 117e na 55min, wat met voorsprong mijn beste prestatie tot op heden is. Jammer genoeg besluit een andere atleet halfweg mijn horloge los te rukken, waardoor ik het verdere verloop van de wedstrijd louter op gevoel diende af te werken, toutedojie!

Door veters binden, handschoentjes en armstukken aandoen verlies ik echter behoorlijk wat tijd in de wisselzone, kostbare tijd, zo zou later blijken…

Fietsen:

 Er stond een zéér stevige westenwind, dewelke samen met de ruim 2100 hoogtemeters (2500 volgens nr2 Aaron Farlow) direct het verschil maakte tussen de deelnemers: het bleek ieder voor zich. Ik wisselde nagenoeg gelijk met de zwitserse pro Mike Schifferle, geen onbekende (verschillende IM-top 10 plaatsen en vooral een hardrijder). “Samen” passeren we alles en iedereen (hij beukend op de vlakkere en dalende stukken, ik bergop) en na 5u15 (= slechts 5min trager dan de snelste fietser en 7min sneller dan de winnaar) wissel ik als 12e. Niettegenstaande deze knappe beurt voelde ik onderweg wel dat deze inspanning veel van mijn krachten had gekost en de inname van de weinig visceuze gels verliep niet echt naar wens.

Lopen:

Er dienden 4 ronden gelopen te worden, telkens weer bergop/bergaf (+/-450hm) met veel draaien en keren, tussen het in grote getallen opgekomen enthousiaste publiek. De eerste ronde liep als een trein, musculair voelde ik niets van de afgewerkte fietsproef/ tussenstand:9e! Echter na 15km trok iemand de stekker uit en verloor ik al mijn energie. Strompelend tot de bevoorrading stop ik om een banaan te eten, gels waren geen optie meer. Ik waggel verder tot een volgende bevoorrading, stop nogmaals en eet nog een banaan en wat zoute koekjes. Na een tijdje vlot het weer een beetje, maar ik ben ondertussen verschillende plaatsen kwijtgespeeld / 15e… In het centrum staat Isabel aan de persoonlijke bevoorrading en ik ‘bestel’ vast voedsel: een Mars aub!! Met een pak Tuc-skes en wat later de gewenste ‘energie’reep gaat het tempo weer omhoog. Ik haal gelukkig weer enkele atleten in, een grote boodschap remt me even af en geeft nr 12 nog een sprankeltje hoop, maar ‘k eindig zeer opgelucht als 11e overal (= een PR) van +/-1300 deelnemers (marathontijd: 3u07 / einddtijd 9u30, slechts 25 min na de winnaar).

De eindbalans:

Conditioneel was dit waarschijnlijk mijn beste Ironman tot op heden. Op energetisch vlak was het ongetwijfeld de slechtste, lessen worden getrokken.

Het was tevens de zwaarste Ironman waar ik al aan deelnam, iets wat door elke andere atleet bevestigd werd.

Door het getreuzel in de wisselzone verlies ik 2min op mijn naaste concurrenten. De 10e atleet was slechts 1min30 sneller… Een 2e belangrijk les: zelfs na 9u wedstrijd zijn het de kleine details die het verschil maken!!

Met deze prestatie “verdien” ik voor de 3e keer op rij een Hawaii-slot. Na wat overleg besluiten we deze toch te nemen: Hawaii 2012 wordt hét klapstuk van een zeer mooie triathlontijd! Maar eerst een winterslaapje en de innerlijke mens wat aanvullen hé (Jo, hintje?!?)

Als uitsmijter nog: een beeld zegt meer dan een hoop gezever. 🙂