Voila, ’t zit er op: ik heb EPIC 2011 overleefd, ‘k ben Rookie-af! EPIC krijgt vanaf nu een extra betekenis voor mij, alhoewel de jaren 90-variant toch uniek blijft… we worden oud!

’t Was mijn eerste keer, maar ik vond het zeker de moeite. Mr In ’t Doncker met zijn team hebben een mooie organisatie op poten gezet. Fijn hotel, goed gegeten én geslapen, zeer ruime bevoorradingen onderweg en vooral: twee mooie ritten (beiden 202 km lang, resp 1750 en 1900 hm) en een weekend plezier. De staat van het wegdek was bij momenten erbarmelijk, vooral in het vlaamse landsgedeelte, en resulteerde in 5 (zat) en 4 (zon) lekke banden in ons groepke van 11 man! Wonder o wonder ben ik zelf niet lek gereden, wat mss wel dé verrassing van het weekend kan genoemd worden…

Dag één stond wat mijzelf betreft in het teken van kommer en kwel: Een chronisch gebrek aan deftige km’s en dito slaapuren maakten dat ik na de Muur (30km) en het volgende kaske (35km) het melkzuur nooit meer uit mijn benen hebben kunnen krijgen. Een beresterke Mario en Dirk Bullen, bijgestaan door verschillende luitenanten (Barry, Colpie, Joke enz), maakten dat het puffen en kreunen werd tot het einde van de rit, auw!

Gelukkig deden het losloopje ’s avonds (solo, blijkbaar weinig verzuurden op dag één??), een goei Rochefort met pasta en vooral de 8,5u slaaprust wonderen. De volgende dag zeer voorzichtig gestart, de gele trui was toch al gaan vliegen, maar gaandeweg voelde ik wat meer kracht terugkomen in de bovenbeentjes waardoor de zondagse rit veel beter om dragen werd.

Ik was meegegaan, een beetje als een noodzakelijk kwaad, om mijzelf te verplichten noodzakelijke km’s te maken, maar het was zeker de moeite. Een aanrader voor de liefhebbers.

Eerstkomende test, vrijdag as: “Abu Dabi for beginners”

F.