“Frankie, schrijf u in! Ik zit hier in Mexico en ze komen bij mij polsen of dat gij mee gaat doen. Ge moet nie meedoen zenne, maar zet uwe naam op die lijst, dan slapen er een paar nie goed!”

En zo geschiede, drie weken geleden. Drie dagen later dan:

“Frankie, wat als ge nu eens effectief meedoet? Slaagt het tegen, niks aan de hand, een doucheke en een half uureke later zit ge thuis in uwe zetel.”

Voila, tot zover de specifieke voorbereiding voor deze wedstrijd. De coach verklaart mij voor zot: Geen maanden trainen van gestaag opbouwen, geen lange duurritten, geen zware looptrainingen. Drie “kastel”weken van 14, 8 en 15 uur en een week ‘taperen’ naar de wedstrijd toe: minder is meer, niewaar?

Mijn ambities reikten niet verder dan een leuke wedstrijd beleven, de eindmeet halen (!) en vooral: terug plezier vinden in het trainen en afzien voor en tijdens wedstrijden…

De wedstrijd dan:

Het lopen ging goed, een dikke 53 min. Eigen tempo, vlak achter de leiders, klapke met Pauwels en Bartholomeeusen onderweg,  om uiteindelijk net achter Chris Maes en dien deen als 4e in de wissel te duiken.

Een echte rookiewissel met vestjes, koekskes, enz. Hups de fiets op als 4e, net achter snelle-wisselaar-Baelus.

Eens op de fiets bestond het mtb-parcours uit een prachtig besneeuwd landschap. Nergens een modderhoopje te bespeuren. Gezien mijn matige mtb-skills besloot ik mijn eigen tempo te rijden, de dag duurde nog lang genoeg. De harde besneeuwde ondergrond is niet mijn specialiteit, laat staan in de vele scherpe bochten, doch duurt het tot pakweg 3/4e ronde nadat ik een eerste keer onderuit ga vooraleer een ‘specialist’ mij inhaalt: Goossens en Van De Water, twee handen op één mtb. Het tempo gaat met een snok de hoogte, vooral dankzij hun technische kunde en kennis van het parcours. Ik blij, dat die twee mij de juiste lijnen tonen en conditioneel moet ik niet over mijn toeren gaan.

Helaas geniet ik niet lang van mijn twee gidsen want bijna op het einde van ronde 1 vlieg ik wederom het decor in. Met een alles-of-niets-inhaal-race zit ik begin ronde bijna weer in het wiel, maar jawel… u raadt het al. De vogels gaan weer vliegen. Geen paniek dan maar eigen tempo en probeer ze in het vizier te houden.

Helaas blijkt in ronde twee de ondergrond  volledig vastgereden te zijn, waardoor het parcours spiegelglad geworden is. Korte samenvatting: ik ga nog een 10/15 keer stevig onderuit voordat ik besluit dat het welletjes is geweest. In de halve ronde die ik nog tot de wissel aan de Mast afleg val ik nog een 10-tal keer. Ik kan geen bocht meer ongehavend doorkomen, bergop en bergaf gaan al stappend. Ik vloek de sneeuw van de boomtakken!

Eenmaal in de wissel aangekomen stonden alle Hetric-boys-en-girls mij terecht meelevend op te wachten om mij en een al even teleurgestelde William direct van een lekker warm soepke en hotdog te voorzien in de warme bouwkeet. Einde wedstrijd.

Vooraf verwachte ik niets en da’s uiteindelijk ook het resultaat geworden. En toch, de teleurstelling is groot! In mijzelf dan: dit is mijn allereerste DNF waar ik zelf voor “koos”. Alhoewel, als het alternatief wss een Sleutel-beenbreuk werd, is kiezen al makkelijker.

Volgend jaar terug? Zeker en vast! Ik heb veel gezien en geleerd, vooral dat je niet met Nobby Nic-slijkprofielbanden op ijzige ondergrond moet proberen te rijden!!

PS: Een oprechte dikke proficiat aan alle 150 echte buffels die wél de eindmeet hebben gehaald! Knap, zeer knap!!!