33km, 17 kaskes, wat een knaller!

Met zware benen (of is’t zwaar lijf??) van afgelopen donderdag stonden Nik, Loïc, Bart en ikzelf te juichen ergens te midden van de 800 deelnemers aan de startzone. Lekker weertje, veel ambiance en een prachtige wedstrijd in een zeer mooie omgeving.

10km tetteren met de guys tot ik plots solo boven kwam op een kaske. Dan eigen tempo gelopen, met de wijze raad van een ancien indachtig: “pas na 21km begint het echte werk: dan is’t praktisch alleen nog bergop.” En wat waren die 21 daarvoor dan?? Achteraf gezien had hij wel gelijk, jawadde.

Tot km 28 stelselmatig opgeschoven in het uiteen geslagen deelnemersveld tot plaats 13, dan niemand meer te zien in de wind en regen. Nr 14 en 15 bleven op 100m hangen, dus ’t werd nog buffelen voor mijn stekske. Km 32, even vlak, joepie, een bocht naar rechts en dan de bloemekee: de laatste 500m zijn letterlijk de berg op klauteren tot de eindboog, auw!! Nee, vlak voor mij komt nr 12 plots in beeld! Groot dilemma, ik zit dood maar ik kan hem bijna ruiken, nr 14 vormt geen gevaar… De filosofie aan de start indachtig kies ik de gemakkelijkste oplossing en finish onder luid getrommel. Een doucheke, een kaasschotelke en een bruine Val Dieu: Heerlijk.

Vandaag werkelijk geradbraakt maar deze wedstrijd is écht een aanrader voor wie in’t najaar nog eens wil afzien.

PS: Eén kleine tip: doe niet mee tussen de soep en de patatten, maar bereid het voor alsof het een marathon is, dat kan het ‘genieten’ alleen maar verhogen!