Donderdag 11 november, slijkduathlon in Grobbendonk (sorry coach, de volgende keer zeg ik het wel op voorhand).

Wat voorafging is kort samen te vatten:

Drie mtb-toertochten op zondag met de Halftieners van Essen, een hoop zerodagen wegens ziek of geen goesting en een zeer sterke deelnemerslijst. Oh ja, 88kg aan de haak (een record)… Ik ben er niet trots op, echt waar.

Maar soms zijn geen verwachtingen de beste. De match dan:

Het eerste lopen kon ik, mits wat meeval, nog net bij de eerste vier de wissel induiken. Hoe die Jim Thijs zo snel weg was is mij een raadsel, maar het zegt iets over de wissel van de anderen dat ik als 2e vertrok.

MTB, kort: ik kan niet mee, da’s duidelijk. Eerst sterven achter clubmakker Embrechts, maar dat overkomt er wel meer, is mij gezegd. De eerste de beste technische bocht zet ik voet aan grond en, hoe ze het doen weet ik niet, maar er komen er 2 mij langs de binnenzijde voorbij. Dan houd ik 2km lang clubmakker Bush op, wegens singletrack! sorry, tot hij mij voorbij stoof. Ik kan een ronde volgen, we halen Paul terug in, moet lossen, verlies nog een plaats en sla 2 maal op mijn kl…, 7e stek. Te weinig kracht en vooral te weinig techniek: het was een plezier om Ster Op de Slijkvloer William te gadeslagen, zo gracieus bij zo’n snelheid, knap!

Het goede nieuws: ondanks de weinige fietskm’s mocht het gerust nog wat langer duren, conditioneel was het goed doenbaar.

Ook verrassend, na de 3e ronde volledig solo te hebben afgelegd aan mijn eigen tempo, vreesde ik voor een enorme achterstand maar aangekomen in de wisselzone bleken de voorgangers nog maar juist vertrokken.

Het 2e lopen ging vlot, van plaats 7 naar 4, daarna was het gat te groot (eindtijd klopt niet, denk ik).

Vandaag zo stijf als een plank, da’s de tol zeker als LD-atleet, maar wel met een tevreden gevoel.

Zondag iets helemaal anders: de 4cimes, 33km loopke met de coach in het land van Herve!

F.