Er bestaan geen handleidingen hoe je de dood van een jongere (schoon)broer moet verwerken, da’s wel duidelijk. Dat de zomer van 2010 geen succes was op vele vlakken, ware al duidelijk, maar alle minpunten verdwijnen in het niets wanneer zo’n geweldige gast het leven verliest…

Pieters eeuwige opgewekte ingesteldheid en levenslust zullen mij altijd bijblijven!

Familie, vrienden, werk en sport zorgen voor de noodzakelijke dagelijkse afleiding.

Dat laatste vooral op zeer onregelmatige basis: wat (on)geregelde joggingskes met de sportieve collega’s, plus een verplicht dagelijks fietstochtje sinds vorige week omdat de wagen in de garage staat, maken dat mijn BMI niet in ’t donkerrood staat, alhoewel… Zwemmen voorlopig nog geschrapt (een geluk bij een ongeluk noemen ze zoiets zeker?)!

Twee pogingen om ietwat gestruktureerd te sporten zijn voorlopig mislukt (sorry coach), maar jongens, ’t kan toch soms deugd doen!

Zo ook zaterdagavond: stratenloopke 10km in Ekeren (=heimat van Isabel). Vermoeid en al een beetje verkouden gestart: uiteraard veel te rap want snelheid niet conform huidige conditie. Halverwege al verzuurd doorgekomen in 16min20 om uiteindelijk 34min10 te eindigen, 8e (met dank aan de opkomende achterligger om mij nog wat op te jutten in de laatste km). Geen hoogvlieger op alle vlakken maar ‘k heb mij wel geamuseerd en als de foto’s binnenkomen zullen de sponsors tevreden zijn, immers met zo’n omvang komen ze nog beter in beeld!

Nadat ik besloten had geen 2e keer deel te nemen in Hawaii is het voor mijzelf momenteel koffiedik kijken wat de sportieve toekomst brengt. Beetje angst, of schuldgevoel, om “grote” persoonlijke (zinloze) doelen na te streven, ten koste van wat allemaal… Ironman-wedstrijden kosten immers handenvol geld én tijd. Op zich een vreemd gevoel,  maar soit:  suggesties zijn altijd welkom.

Als ik één ding (opnieuw) geleerd heb uit dit drama is dat sporten een absolute luxe is!

Tot een volgende,

Frederik